Rozdział 14

Wiajcie! Wiem, że rozdział znów spórzniony, ale niestety za tydzien rozdział też będzie we wtorek bo w poniedziałek i środe ma całodniowe testy, a we wtorek akurat mam wolnom luke ;)

***

Carlisle podniósł się powoli z krzesła i podszedł do wielkiego okna. Znów spojrzałam na zdjęcie. Chłopiec nie mógł mieć więcej niż pięci lat, okrągła buzia dziacka była taka niewinna, taka perfekcyjna. Lecz czułam, że Carlisle nie pokazał mi tego zdjęcia bez powodu. Doktor westchnął głośno,wciąż odwrócony do mnie plecami i zaczął opowiadać.

-      - Pierwszyą styczność z nieśmiertelnymi dziecimi, miałem kiedy pierwszy raz spotkałem naszych kuzynów z Denali. Tanya, Irina i Kate, piękne, nierozłączne siostry, nawet jeśli biologicznie nie były ze sobą spokrewnione. Wszystkie zostały stworzone przez Sashę, wampirzyce której nie miałe przyjemność spotkać ponieważ została zabita jeszcze zanim się urodziłem, spojrzałam na rysunek w mojej dłoni, gdzieś w oddali słyszałam kroki Nessie w bibiliotece.

-      - Sasha kochała swoje córki i zrobiłaby dla nich wszystko, dlatego też nie powiedziała im, że stworzyła Vasilii, nieśmiertelnego trzy-latka. Takie dzieci siały chaos i zniszczenie, a według reguł Volturii miały być stracone razem ze swoimi stwórcami. Tylko niewiedza uratowała Tanye, Kate i Irinę przed ekzekucją, ale Denalki nigdy nie wybaczyły Volturii tego, że zabili ich matkę, Carlisle znów westchął, ale wciąż się nie odwrócił. Ja nadal wpatrywałam się w rysunek, nie wiedziałam co powiedzieć.

-      - Tanya, Irina i Kate patrzyły jak ich matka połonie z małym dzieckiem na rękach, a same nie mogły nic zrobić, nadal się do końca nie pozbierały, Carlisle zakończył swoją historię, ale zanim westchnąć ponownie, czego się spodziewałam, zaśmiał się cicho.

Odłożyłam rysunek na stół i podeszłam do Carlisle’a, zauważyłam, że doktor patrzy wesołym wzrokiem przez wielkie okno. Widok był piękny, słońca już nie było widać za horyzontem, ale jeszcze nie zapadła kompletna ciemność. Chmury nad górami, przybrały kolor różu i pomarańczu, ale nad Eatonville chmury były szare, prawie czarne. Spadał z nich miękki biały puch, widocznie padało już od kilku dobrych chwil bo na ziemi leżało już kilka centymetrów śniegu. Dopiero po kilku chwilach dostrzegłam obiekt śmiechu doktora. Nessie biegała po polanie za domem, miała na sobie tylko czarne spodnie i różową bluzeczkę okrytą szarym sweterkiem na długi rękaw, ale widocznie zimno jej nie dokuczało. Najpierw chciałam do niej pojść i okrzyczeć za brak kurtki, ale poprostu nie byłam w stanie przerwać jej zabawy. Nagle zobaczyłam czarną plamę, która podążała za moją córką, nagła panika ogarneła moje ciało i umysł. Mój matczyny instynkt wziął góre nad zdrowym rosądkiem. Jednak zanim zdążyłam się ruszyć do pomcy, plama zwolniła, twarz stała się ostrzejsza. Na moich ustach pojawił się uśmiech, Emmett w swojej czarnej skórzanej kórtce ścigał Nessie po całej polance, oczywiście specjalnie zwalniał żeby Nessie też mogła się nacieszyć zabawą.

-      - Wiem, że ona nie jest taka jak Vasilii i inne jemu podobne dzieci, powiedział nagle Carlisle. Uśmiech znikł z mojej twarzy, znów powróciliśmy do poważnego tematu.

-      - Jest tak podobna do swojego ojca, węstchnął Carlisle. Zesztywniałam.

-      - Wiedziałeś, powiedziałam tylko.

-      Miałem swoje teorie, ale dopiero po twojej rozmowie z Esme miałem pewność, spojrzał na mnie.

-      - Spokojenie nie podsłuchiwałem, powiedział kiedy zoboczył moją zmartwioną minę.

-     - Poprostu trzeba być głupcem, żeby nie zobaczyć podobieństwa, pozatym Esme tak długo czekała na ten momęt, że można było dostrzc treść waszej rozmowy w jej oczach, powiedział po czym położył dłoń na moim ramienu. Wiedziałam, że to tylko kwestia czasu, bo skoro Carlisle, bez pomocy żadny nadprzyrodzonych mocy się dowiedział, Edward mógł odkryć tajemnicę przekraczając próg domu. Otworzyłam usta, ale nie wydobył się z nich żaden dziwięk, chciałam dać Carlisle’owi powód żeby nie dzielił się ze swoim synem nową informacją, ale prawda była tak, że nie miałam żadnego. Jedyne czego się bała to ponownego odrzucenia ze strony Edwarda, że znów będe musiała przechodzić przez to samo co się stało dwa lata temu. Długa chwila ciszy nastała między nami. Nagle uszłyszałam kroki i odwierające się drzwi.

-      - Carlisle, znajomy głos rozbrzmiał po bibiliotece. W drzwiach do gabinetu pojawił się Edward i jak mnie zobaczył przystanoł w połowie kroku. Jak mogłam nie zauwarzyć, że już wrócił!

-      - Zostawie was, powiedział doktor i zaczął zmierzać w stronę drzwi w których pojawił się jego syn.

-      - Sądze, że musicie porozmawiać. Doktor spojrzał jeszcze znacząco na Edwarda i wyszedł. Kolejna chwila ciszy.

-      - Umm, Edward zrobił kilka kroków w moją stronę. Pewnie też nie wiedział co powiedzieć.

-      - Słyszałem od Alice co Natalie próbowała zrobić, przepraszam cię z nią, powiedział i zatrzymał się dwa metry odemnie.

-      - Nie trzeba, miała do tego prawo, powiedziałam i spojrzałam na dół żeby ukryć ból w moich oczach.

-      - Nie, nie miała, nikt nie ma prawa do bycia osądzanym w taki sposób, a szczególnie niewinne dziecko, wskazał dłonią w stronę Reesmee wciąż bawiącą się z Emmett’em w śniegu.

-      - Widocznie wiele się stało przez te dwa lata, powiedział, opuszczając dłoń.

-      - Więcej niż ci się wydaje, powiedziałam i spojrzałam na jego piękną twarz.

-      - Do której klasy chodzi, zapytał i spojrzał z utęsknienię na biegnącą Nessie.

-      - Właśnie poszła do drugiej, powiedział cicho.

-      - I mogę się założyć, że jest najmądrzejsza w klasie, uśmiechnął się lekko.

-      - Gra też na pianinie, powiedziałam z nadzieją, że sam domyśli się tego czego maiałam zamiar mu powiedzieć. Edward lekko zesztywniał, ale odpowiedział:

-      - Wiem. Wiem też, że ma twoje oczy i że, kocha muzykę klasyczną, że śni o spotkaniu swojego ojca..., przerwał na chwilę i spojrzał na mnie.

-      - I chcę, żeby jej mama przestała płakać po nocach. Edward już się nie uśmiechał, patrzył się tylko na mnie intensywniem wzrokiem.

-      - Więc powiedz to co wszyscy wiedzą, ale nikt nie chce powiedzieć tego na głos.

***

Jak tam, już widze wasze komętarze, nie wytrzymam do nn, czemu tak przedłuszasz? Sorry, że taka jestem, ale ostatni nie mam weny, a rozdziały przychodzą z dużym oporem :/

Przpraszam za błędy ortograficzne.

Buziaki

-złotooka