Rozdział 3

No to rozdział 3 i jak obiecałam z punktu widzienia Nessie, miłego czytania:

***

Z punktu widzenia Reneesme:

Długi żółty autobus zajechał na przystanek. Wiszystkie dzieci na przystanku porzegnały się z rodzicem i podeszły do jeszcze zamkniętych drzwi autobusu. Ja też owróciłam się w stonę osoby która stała przy moim boku. Mama patrzała się na mnie z góry. Jej oczy były suche. Płakała.

-      Spokojnie mamo będzie dobrze, powiedziałam.

Przy ludziach musiałam do niej mówić a nie używać daru. Więc jak miałam jej coś do przekazania musiałam jej to powiedzieć a nie pokazać jak zazwyczaj robiłam to w domu. Mama ukucnęła przede mną. Teraz ja patrzyłam na nią z góry. Pogłaskała moje włosy i położyła mi dłonie na ramionach.

-      Wiem kochanie, odpowiedziała słabym głosem.

-      Poprostu normalnie byłaś w domu z Jakem a jak ja przyjeżdżałam z pracy, a ty żucałaś mi się w ramiona. Teraz ty będziesz chodzić do szkoły. Dorośniesz. Nie będziesz już mała.

Przytuliłam ją mocno. Nasz uścisk przerwał klakson autobusu. Mama pocałowała mnie w czoło i wstała na równe nogi.

-      Idzić już, powiedziała

Poszłam w stronę autobusu. Przy dzwiach odwróciłam się jeszcze i jej pomachałam.

*

Autobus był w dość złym stanie. Podłoga była brudna a okna pomalowane kolorowymi tuszami. Siedzenia były szare i stały poustawiane w dwóch rzędach. Wszystkie spojrzenia były skierowane w moją stronę. Szłam głębiej w autobusie i szukałam miejsca. Większość siedzeń była zajęta. Od razu było widać że, wszystkie dzieci znają się od małego. Nagle zauważyłam wolne miejsce. Dziewczynka około w mojim wieku (fizycznie) siedziała sama i wpatrwała się pustym wrokiem w okno. Miała tak samo długie włosy jak moje ale, jej były proste i brązowe a jej grzywka była już na tyle dłyga że w połowie zasłaniała jej oczy o kolorze kryształowego morza. Chłopak z siedzenia na przeciwko szturchną mnie w ramie, nie za mocno ale na tyle lekko żeby nie poczuć mojej twardej skóry. Odwróciłam się w jego stronę. Blondwłosy chłopiec popatrzył się na mnie a jego zielone oczy które przybrały rozmiary spodków patrzyły się prosto na mnie. Po trzech sekundach obudził się z transu, zamrugał kilka razy i stanowszy naprzeciwko mnie oparł sie o oparcie siedzenia.

-      Chcesz to ustąpie ci miejsce, nie chce żebyś siedziała koło tego nieuka, powiedział, wypowiadając ostatnie słowo głosniej. Usłyszałam śmiech i zdałam sobe sprawę że, połowa autobusu się na nas patrzy.

-      To bardzo miłe z twojej strony, powiedziałam pewnym siebie głosem, śmiech ucichł, było tylko słuchać gruchot śilnika i odgłosy przejeżdżający obok samochodów.

-      Ale co to znaczy nieuk, spytałam.

Mama uczyła mnie w domu przez ten czas kiedy nie chodziłam do szkoły i napewno małabym chodzić do szóstej klasy i być najlepszą uczennicą w klasie ale, nigdy nie słyszałam o słowie nieuk i miałam przeczucie że, nie znajde go w słowniku.Blondwłosy chłopak zaśmiał się i pokręcił cię. Wokół słyszałam kilka cichych chichotów. Chłopak z piegam na siedzeniu na przeciwko (pewnie kolega blondyna) zaśmiał się głóśno.

-      Na której planecie ty żyjesz, powiedział i zerknął na blondyna który tylko mlasnoł i powiedział:

-      To taki ktoś kto nic nie umie, powiedział i pochylił się nad siedzienię bronzowowłosej dziewczynki z wredną miną.

 Też spojrzałam w jej kierunku, patrzyła się na nas, na mnie łagodnie, na blondyna z nienawiścią w oczach. Łzy płyneły jej po policzkach które przybrały kolor szkarłatu. Zrobił mi się jej żal. Jak on może ją tak obrarzać, jak oni wszyscy mogą się z niej śmiać. Spojrzałm w jej oczy i usiadłam na siedzenu obok niej, a w jej oczach zawitało ździwienie. Spojrzałam na blondyna który podnisł ręce do góry na znak poddania się.

-      Jest jeszcze dla ciebie nadzieja, jak co będe w poblirzu, powiedział i usiadł na swojim siedzeniu koło piegowatego kolegi.

-      Wiesz że, nie musisz, usłyszałam cichy głos koło siebie i odwróciłam głowe.

-      Ale chcę, powiedziałm i wyjełam przed siebie dłoń.

-      Jestem Reneesme Carlie Swan.

-      Cassie, Cassie Eliot, powiedział i uściskała moją dłoń.

W tym samym czasie autobs się zatrzymał a drzwi się otworzyły. Uczniowie wyszli na zewnątrz. Ja też wstałam i pociągnełam Cassie ze sobą.

***

-      To jest Reneesme, jest tu nowa więc bądzie wobec niej mili, powiedziała nauczycilka.

Dowiedziałam się że, to jest pani Ventura i że, będzi naszym wychwawcą. Akurat przetstawiała mnie klasie. Kilku z uczniów już oczywiście znałam. Blondyna z autobusu, jego piegotawgo kolege i Cassie.

-      A więc Reneesme opowiec nam coś o sobie, powiedziała i zachęciła mnie uśmiechem.

-      Mam na Reneesme Carlie Swan, mieszkam z mamą na przedmieściach Eatonville od kilku mieśęcy, powiedziałam nie wiedząc co więcej mam dodać.

Normalnie powiedziała bym że, jestem dhampire* i że, mam dar pokazywania innym swioch myśli. No ale przeciesz im nie mogłam tego powiedzieć. Mama była owiele lepsza w kontaktach z ludzimi, w końcu całkiem nie dawno była jednym z nich.

-      Powiec nam co lubisz robić, powiedziała pani Ventura.

-      Lubie się uczyć i grać na pianinie albo fortepianie, powiedziałam i odruchow zerknełam na pianino które stało w prawym kącie na końcu sali.

-      To może zagrasz nam coś, powiedziała pani i odrazu zaprowadziła mnie do instrumętu nie czekając na odpowieć.

Pokiwałam głową na zgodę i usiadłam na stołku. Spojrzałam jeszcze na zebranych uczniów. Pewna grupka dziewczyn szeptała coś do siebia i śmiała się chytrze. Nie interesowało mnie o czym rozmiawiały chociasz słyszałam wyraźnie każde słowo. Spojrzałam na klawisze i od razu pomyślałam o kołysance którą mama zawsze nuci mi przed snem.

http://www.youtube.com/watch?v=Od-3oxpFWB0 (kołysanka Belli)

Palce jeździły po klawszach. Całą melodnie znałam na pamięć. Mama mi ją tylko nuciła, to ja sama nauczyłam się ją grać na pianinie i nie wiem dlaczego ale, mama zawsze płakała kiedy ją grałam. Kiedy skończyłam podchodziła, całowała mnie w czoła i przyglądała mi się z wielką uwagą, tak jakby widziała mnie pierwszy raz.

Melodia się zkończyła. W klasie było cicho. Cassie patrzyła się na mnie z uśmiechem, blondyn z autobusu spogląndał na mnie z nad zeszytu który chciał zasłonić buzie. Śmiał się. Szepcząca grupka dziewczyn ucichła i każda znich wpatrywała się we mnie w inny sposóp, a pani Ventura zaczeła klaskać, na koniec cała klasa stała i oklaskiwała mnie z podziwem w oczach.

***

*pół człowiek, pół wampir

No to rozdział drugi kochani. Pisać z punktu widzenia poł wampira nie jest łatwe więc mam nadzieje że, się spodobało

Buziaki

-złotooka