Rozdział 9

Zapraszam spowrotem po długiej przerwie, która niestety nie wyszła tak jak planowałam. Nie udało mi się napisać tyle notek ile planowałam, a co do nowego wyglądu wciąsz stoje w kolejce po nowy szablon. Dedykuje tę notke dla was wszystkich jeśli wciąż tam jesteście =)

***

Z punktu widzenia Edwarda:

Nadal miałem ją przed oczami... perfekcyjna twarza 

nieśmiertelnego dziecka. Natalie powiedziałą że, jak była tutaj na rozpoznaniu widziała w centrum wampirzyce z małym wampirzym dzieckiem. Była tak zaszokowana że, nie widział nic innego tylko hipnotyzującą twarz małego wampira, nawet nie zwróciła uwagi na jej stworczynię która trzymałą wampirzątko kuroczowo przy sobie. Jedyne co wiemy to że, wampirzyca stosuje taką samą dietę jak my, co dało się rozpoznać bo jej złotych oczach ale, czemu zgodziła się nie zabijać ludzi, skoro zkazała na agonię przemiany małe dziecko?

Kiedy Natalie pokazała mi w myślach twarz tej dziewczynki, doznałem szoku. Nie chodziło o to że, była piękniejsza niż każde dziecko jakie widziałam, nawet jak na wampira. Zaszokowały mnie jej oczy i pierwsze o czym pomyślałem to, czy to nie oczy mojej Belli? Piękny czekoladowy odcień. Te same oczy na innej twarzy. Najpierw byłem zaszokowany, potem zdziwiony ale, no końcu tylko przestraszony. Czy dwie osoby które nie moją ze sobą nic wspólnego, nawet nie są z tej samej rasy, mogą mieć dokładnie te same oczy?

Z zamyśleń obudziła mnie piękna muzyka. Skrzypce, fortepian, cymbałki. Weszłem właśnie do budynku w którym znajdowała się szkoła muzyczna w Eatonville. Miałem mieć rozmowe kwalifikacyjną i zostałem poinformowany żeby zjawić sie w szkole o siódmej. Zamknąłem i oczy i wsłuchałem się w muzykę. Moje nogi zaczeły iść w stronę z której dochodził dzwięk. Kiedy doszłem do celu moje oczy się otworzyły a muzyka ucichła.

Stałem przed szeroko otwartymi, podwójnymi drzwiami. Sala była cała pełna, pewnie koncerty w tej szkole były jedną z niewielu imprez organizownych w okolicy. Rzędy krzeseł były poustawiene równo i jedynie jeden rząd pośrodku sali był wolny od krzeseł, co sprawiało że, miałem świetny widok na scenę. Po chwili rozbrzmiały oklaski i ludzie zaczeli wstawać z krzeseł. Wszyscy mieli sierowany wzrok w stronę sceny, dlatego też ja na nią spojrzałem.

Wtedy ujrzałem ją ponownie. Małą dziewczynka stałą na środku sceny przy ogromnym czarnym pianinie, była otoczona resztą orkiestry i zidziwiła mnie różnica wieku pomiędzy nią a resztą osób na scenie. Wyglądała o wiele lepiej na żywo niż w myślach Natalie. Jej czekolodowe oczy zabłysły kiedy zaczeły się owacje na stojąco. Próbowałem poczuć jej zapach ale sala była pełna ludzi. Dopiero po chwili zobaczyłęm że, dziewczynka nie patrzy się na wielką publikę tylko gdzieś poza zasięg mojego wzroku. Po jakimś czasie ludzie zaczeli siadać na swoje miejsca czekając z niecierpliwośćą na ciąg dalszy. Dopiero po chwili dostrzegłem na co patrzyła się mała pianistka. Dziewczynka zgrabnie zeskoczyła ze sceny i prosto w objęcia brązowowłosej kobiety, zapewnej jej stwórczyni. Tuliły się do sebie długo, niestety nie ujrzałem twarzy nieznajomej wampirzycy ponieważ cały czas stała do mnie tyłęm.

Nawet jeśli mała wampirzyca i jej stworzycielka stały kilkanaście metrów ode mnie, odrazu widziałem jaką miłośćą darzą siebie nawzajem, szkoda tylko że, ta miłość będzie nie długo zakończona, serce wampirzycy będzie złamane z powodu wielkiej straty. Nieśmiertelne dziecko nie może zostać przy życiu, to zbyt wielke niebezpieczęstwo dla ludzi i zbyt wielkie ryzyko jeśli Volturii dowiedzą sie o istnieniu małego wampirzątka. Wtedy wampirzyca zostanie ukarana za swoje czyny i zginie u boku małego wampira. Robiło mi się smutno na samą myśl że, kolejne życia będą odebrane przez tych co rzącą naszym światem.

Wampirzyca wypuściła dziecko ze swoich objęć i postawiła zpowrotem na scene. Próbowałem podsłuchać myśli owej wampirzycy ale nie znałem jej głosu a że, wszystkie głosy w mojej głowe opowiadały tylko o piękej muzyce trudno było mi dojść do głosu i toku myślenia wampirzycy. Próbowałem skupić się na wampirzycy i wbiłem wzrok w tył jej głowy kiedy siadała spowrotem na swoim krzyśle w pierwszym rzędzie.

W tym samay momencie usłyszałem głos który nie pochodził z hałasu z mojej głowy. Łagodny głos pochodził od kobiety która stała metr przede mną. To musiała być derekytorka tutejszej szkoły. Kobieta w śrenidm wieku. Johanna Owson. Kiedy na mnie spojrzała odrazu usłyszałem jej głośne myśli. Taki młody? Chyba bardzo szybko ukończył te studia bo nie wygląda na kogoś kto ukończył Juilliarda*. No, ale z takim wyglądem pewnie równie dobrze mógłby być modlem, i to bez wykształcenia.

-        Witam, nazywam się Edward Cullen, miałęm się tu dzisiaj zjawić, powiedziałem. Normalnie podał bym jej dłoń na powitanie, ale temperatura mojej skóry by ją przeraziła.

-        Witam, ja jestem derektorem tej szkoły, Johanna Owson, powiedziała z błyskiem w oku, nie wiedziałem o czym w danej chwili myślała, miałem już dość adoratorek.

-        Proszę za mną, oprowadzę pana po szkole a podem podpisze pan niezbędne dokumęty. Odwróciłą się i zaczeła iść. Spojrzałem jeszcze ostatni raz na scenę, nie było już na niej pięknej dziewczynki, na scenie stała szkolana orkiestra, dojrzałem brązowe włosy wampirzycy, wciąż siedziałą na swoim miejscu w pierwszym rzędzie.

Podąrzyłem za dyrektorką. Szła szypkim tempem, ale z łatwością dotrzymałem jej kroku. Szliśmy korytarzem, potem zkręciliśmy w lewo, mineliśmy kilka klas aż na końcu wszliśmy do pomieszczenia za czerwonymi drzwiami. W pokoju było jasno, białe ściany, biała podłoga. Były pułki z nutami i biórko, ale ze wszystkim kontrastował czarny fortepian stojący na środku pokoju. Ogromy czarny instrument, świecił się w blasku lamp i zachodzącego słońca w oknie.

***

*słynny collega w ameryce, napewno słyszeliście

I co, wyszłąm z wprawy po długiej przerwie? Odpowiedzi na to pytanie zostawiam wam. Z góry przepraszam za błędy.

Buziki

-złotooka